![IMG-20140512-WA0018[1]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/121/010/784_800x600.jpg?r=0)
![IMG-20140512-WA0017[1]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/121/010/786_800x600.jpg?r=0)
![IMG-20140512-WA0016[1]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/121/010/788_800x600.jpg?r=0)
![IMG-20140512-WA0015[1]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/121/010/789_800x600.jpg?r=0)
![IMG-20140512-WA0014[1]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/121/010/790_800x600.jpg?r=0)
![IMG-20140512-WA0013[1]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/121/010/791_800x600.jpg?r=0)
![IMG-20140512-WA0012[1]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/121/010/792_800x600.jpg?r=0)
![IMG-20140512-WA0011[1]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/121/010/793_800x600.jpg?r=0)
![IMG-20140512-WA0010[1]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/121/010/795_800x600.jpg?r=0)
Death Road en Huayna Potosi
Door: Timo
Blijf op de hoogte en volg Timo en Lars
12 Mei 2014 | Bolivia, La Paz
Een snelle blog erachteraan, maar we hebben nu wel twee héél enerverende dingen gedaan, namelijk het overleven van de Camino de la Muerte, oftewel Death Road, en het beklimmen van een 6088 m hoge piek, de Huayna Potosi.
Donderdagochtend half 8 werden we bij het kantoor van de agency waarbij we de death road geboekt hadden, verwacht. We kregen ontbijt, en hebben de helmen gepast. Nadat we onze Britse afdalingsmaten, 2 mannen van een jaar of 30, hadden ontmoet, stapten we in de bus en werden we gedropt bij het beginpunt. We kregen instructies over de fietsen, broek, jas en handschoenen aangemeten, en bescherming voor de knieën en de ellebogen. Daarna zijn we op de fiets gesprongen en begon de afdaling over een verharde autoweg, die niet heel gevaarlijk zou zijn als er geen oliespoor op de weg lag ! Maar dat ging allemaal (met een heeeele hoge snelheid) goed. Na een poosje afdalen weer in het busje geladen en aan het begin van de daadwerkelijke Camino de la Muerte eruitgezet. Daar begon de mist, de weg was zo´n 40 meter te zien. De route was een weg van grint en steen, met hier en daar wat stukken zand tussendoor. De afgronden waren hoog, maar de weg was lang niet zo dodelijk als we ons hadden voorgesteld. Je moet op de mountainbike wel heel wat capriolen uithalen wil je hier vanaf vallen. Maar het was wel een heel gave rit, langs de afgronden en dwars door watervallen en rivieren. De weg voerde door de halfjungle naar de jungle, waar hij uiteindelijk in een mooi dorpje eindigde, waar we een boliviaans biertje nuttigden en daarna naar een zwembad op een steenworp afstand werden gebracht. Hier lunchten we en genoten van het water en de muggen.
De vrijdag hebben we gebruikt om een boeking te doen voor het beklimmen van de Huayna Potosi, en op zaterdag om 9 uur werden we verwacht bij de agency. na anderhalf uur wachten werden we naar een loods gebracht waar we ons materiaal pasten, sneeuwjassen en -broeken, sneeuwschoenen en de ijzers voor daaronder, een ijsbijl, een helm, de bescherming voor de onderbenen en handschoenen. Alles vergde behoorlijk wat tijd, we waren met 9 man (De Larsen, Timo, 3 Britten, een Oostenrijker en 2 Canadezen) en de Canadezen waren behoorlijke zeikerds. Uiteindelijk vertrokken voor een rit in een klein busje over een onverharde weg, wat niet echt plezierig was, richting het begin van de klim, een berghut op 4700 meter, waar we lunchten en daarna begonnen aan de klim met 2 van de Britten, omdat wij de tocht in twee dagen wilden volbrengen. De anderen hadden een trek van 3 dagen geboekt. Geen training dus, gewoon direct ertegenaan, en de eerste dag een klim gedaan tot 5300 meter, waar een berghut stond en wat aan de voet van de gletsjer lag waar we de volgende dag, of eigenlijk nacht, overheen zouden lopen. In de berghut lagen wat matrassen waar al 4 mannen oplagen, die de driedaagse tour een dag eerder waren begonnen, en dus ook de dag erna de sneeuw in zouden gaan, met ons. We kregen avondeten (soep en noodles) en rond half 8 ging het lichtje uit, aangezien de dag om kwart voor 1 ´s nachts alweer begon! We werden gewekt, kregen één broodje als ontbijt en een kop thee, en maakten ons daarna klaar voor de klim, van ongeveer 800 meter, alleen door sneeuw. Met 2 tshirts, een vest, een jas en de sneeuwjas, thermobroek, mijn eigen broek en de sneeuwbroek, 2 paar sokken, 2 paar handschoenen en een muts onder de helm zijn we op pad gegaan. Het eerste stuk viel de kou nog wel mee, maar naarmate we hoger kwamen kwam de wind opzetten en werd het zo vreselijk koud. We hebben geen last gehad van de hoogte, de ademhaling en het hart werkten goed, mede door het rustige tempo van onze gids. Er was een gids per 2 personen, en iedereen zat met een touw aan een gids en een maat vast. Andere Lars zijn maat gaf het al na 20 minuten op, vanwege de hoogte. Hij is een poosje bij ons aangehaakt, tot zijn gids hem in had gehaald en zij zijn met zijn tweeën naar boven gegaan. Stukken klimmen met bijl, hand en voeten zaten er ook tussen, maar het spannendste was toch het laatste stuk. We waren eindelijk bij 6000 meter aangekomen, na een barre, zware maar heerlijke tocht. Het pad voerde van 6000 tot 6088 meter over een kam, waar net twee schoenen naast elkaar pasten, met links en rechts toch wel een redelijke afgrond. Dit was vrij spannend maar ontzettend gaaf. Terwijl Lars en ik over de kam liepen, zagen we links al de rode gloed van de zonsopkomst, want dat was de reden dat we zo vroeg vertrokken: op de top zijn tijdens de zonsopkomst ! En het is ons gelukt. Ook al was Lars wat aan het zwalken door gebrek aan energie onderweg, we hebben het in 4 uur en een kwartier gedaan en stonden iets voor half 7 op de top. Het uitzicht hier is niet te beschrijven. Ik ga het proberen, maar zelfs onze foto´s geven geen goede indruk. Aan de ene kant van de helling ligt La Paz, nog in het donker, waar alle lichtjes dus van te zien zijn. Aan de andere kant van de helling komt de zon op, en kijk je neer op een bergketen met daarachter een vallei, die helemaal vol hangt met allemaal wolken. De zon komt boven die wolken uit en dit geef zo´n prachtig beeld. Het was alsof je in een vliegtuig zat. De kam aan de andere kant, waar we een aantal andere klimmers op naar boven zien komen. Wat een schitterende ervaring, echt, waanzinnig. Ik zei al, niet te beschrijven. De afdaling was ook prachtig, nu in het licht, waardoor je eigenlijk niks herkent. Dit ging vrij snel, op het laatste stuk na, tussen de ene en de andere berghut. Dit vrat energie die we niet hadden, en het schoot voor geen meter op. Beneden ben ik direct naar de wc gerend en is Lars buiten in slaap gevallen, maar we hebben het gehaald ! En dat binnen 24 uur, dat is toch wel een hele prestatie. Uiteindelijk zijn 7 van de 9 mannen boven gekomen, de eerste gaf het dus heel snel op, de tweede op 6000 meter, hij zag de kam niet meer zitten. Zonde. Maar wij hebben een geweldige nacht gehad !! Morgen vertrekken we naar de jungle, dat is wat andere koek ! Een busrit van zo´n 24 uur en weg van de hoogte, op naar de vochtige, muskietenrijke, warme, klamme maar hopelijk mooie jungle !
Donderdagochtend half 8 werden we bij het kantoor van de agency waarbij we de death road geboekt hadden, verwacht. We kregen ontbijt, en hebben de helmen gepast. Nadat we onze Britse afdalingsmaten, 2 mannen van een jaar of 30, hadden ontmoet, stapten we in de bus en werden we gedropt bij het beginpunt. We kregen instructies over de fietsen, broek, jas en handschoenen aangemeten, en bescherming voor de knieën en de ellebogen. Daarna zijn we op de fiets gesprongen en begon de afdaling over een verharde autoweg, die niet heel gevaarlijk zou zijn als er geen oliespoor op de weg lag ! Maar dat ging allemaal (met een heeeele hoge snelheid) goed. Na een poosje afdalen weer in het busje geladen en aan het begin van de daadwerkelijke Camino de la Muerte eruitgezet. Daar begon de mist, de weg was zo´n 40 meter te zien. De route was een weg van grint en steen, met hier en daar wat stukken zand tussendoor. De afgronden waren hoog, maar de weg was lang niet zo dodelijk als we ons hadden voorgesteld. Je moet op de mountainbike wel heel wat capriolen uithalen wil je hier vanaf vallen. Maar het was wel een heel gave rit, langs de afgronden en dwars door watervallen en rivieren. De weg voerde door de halfjungle naar de jungle, waar hij uiteindelijk in een mooi dorpje eindigde, waar we een boliviaans biertje nuttigden en daarna naar een zwembad op een steenworp afstand werden gebracht. Hier lunchten we en genoten van het water en de muggen.
De vrijdag hebben we gebruikt om een boeking te doen voor het beklimmen van de Huayna Potosi, en op zaterdag om 9 uur werden we verwacht bij de agency. na anderhalf uur wachten werden we naar een loods gebracht waar we ons materiaal pasten, sneeuwjassen en -broeken, sneeuwschoenen en de ijzers voor daaronder, een ijsbijl, een helm, de bescherming voor de onderbenen en handschoenen. Alles vergde behoorlijk wat tijd, we waren met 9 man (De Larsen, Timo, 3 Britten, een Oostenrijker en 2 Canadezen) en de Canadezen waren behoorlijke zeikerds. Uiteindelijk vertrokken voor een rit in een klein busje over een onverharde weg, wat niet echt plezierig was, richting het begin van de klim, een berghut op 4700 meter, waar we lunchten en daarna begonnen aan de klim met 2 van de Britten, omdat wij de tocht in twee dagen wilden volbrengen. De anderen hadden een trek van 3 dagen geboekt. Geen training dus, gewoon direct ertegenaan, en de eerste dag een klim gedaan tot 5300 meter, waar een berghut stond en wat aan de voet van de gletsjer lag waar we de volgende dag, of eigenlijk nacht, overheen zouden lopen. In de berghut lagen wat matrassen waar al 4 mannen oplagen, die de driedaagse tour een dag eerder waren begonnen, en dus ook de dag erna de sneeuw in zouden gaan, met ons. We kregen avondeten (soep en noodles) en rond half 8 ging het lichtje uit, aangezien de dag om kwart voor 1 ´s nachts alweer begon! We werden gewekt, kregen één broodje als ontbijt en een kop thee, en maakten ons daarna klaar voor de klim, van ongeveer 800 meter, alleen door sneeuw. Met 2 tshirts, een vest, een jas en de sneeuwjas, thermobroek, mijn eigen broek en de sneeuwbroek, 2 paar sokken, 2 paar handschoenen en een muts onder de helm zijn we op pad gegaan. Het eerste stuk viel de kou nog wel mee, maar naarmate we hoger kwamen kwam de wind opzetten en werd het zo vreselijk koud. We hebben geen last gehad van de hoogte, de ademhaling en het hart werkten goed, mede door het rustige tempo van onze gids. Er was een gids per 2 personen, en iedereen zat met een touw aan een gids en een maat vast. Andere Lars zijn maat gaf het al na 20 minuten op, vanwege de hoogte. Hij is een poosje bij ons aangehaakt, tot zijn gids hem in had gehaald en zij zijn met zijn tweeën naar boven gegaan. Stukken klimmen met bijl, hand en voeten zaten er ook tussen, maar het spannendste was toch het laatste stuk. We waren eindelijk bij 6000 meter aangekomen, na een barre, zware maar heerlijke tocht. Het pad voerde van 6000 tot 6088 meter over een kam, waar net twee schoenen naast elkaar pasten, met links en rechts toch wel een redelijke afgrond. Dit was vrij spannend maar ontzettend gaaf. Terwijl Lars en ik over de kam liepen, zagen we links al de rode gloed van de zonsopkomst, want dat was de reden dat we zo vroeg vertrokken: op de top zijn tijdens de zonsopkomst ! En het is ons gelukt. Ook al was Lars wat aan het zwalken door gebrek aan energie onderweg, we hebben het in 4 uur en een kwartier gedaan en stonden iets voor half 7 op de top. Het uitzicht hier is niet te beschrijven. Ik ga het proberen, maar zelfs onze foto´s geven geen goede indruk. Aan de ene kant van de helling ligt La Paz, nog in het donker, waar alle lichtjes dus van te zien zijn. Aan de andere kant van de helling komt de zon op, en kijk je neer op een bergketen met daarachter een vallei, die helemaal vol hangt met allemaal wolken. De zon komt boven die wolken uit en dit geef zo´n prachtig beeld. Het was alsof je in een vliegtuig zat. De kam aan de andere kant, waar we een aantal andere klimmers op naar boven zien komen. Wat een schitterende ervaring, echt, waanzinnig. Ik zei al, niet te beschrijven. De afdaling was ook prachtig, nu in het licht, waardoor je eigenlijk niks herkent. Dit ging vrij snel, op het laatste stuk na, tussen de ene en de andere berghut. Dit vrat energie die we niet hadden, en het schoot voor geen meter op. Beneden ben ik direct naar de wc gerend en is Lars buiten in slaap gevallen, maar we hebben het gehaald ! En dat binnen 24 uur, dat is toch wel een hele prestatie. Uiteindelijk zijn 7 van de 9 mannen boven gekomen, de eerste gaf het dus heel snel op, de tweede op 6000 meter, hij zag de kam niet meer zitten. Zonde. Maar wij hebben een geweldige nacht gehad !! Morgen vertrekken we naar de jungle, dat is wat andere koek ! Een busrit van zo´n 24 uur en weg van de hoogte, op naar de vochtige, muskietenrijke, warme, klamme maar hopelijk mooie jungle !
-
12 Mei 2014 - 23:55
Femie Van Riele:
Dat was wel een bijzonder spannend avontuur Timo, onvergetelijk en dat jullie ervan genieten is wel duidelijk te lezen.
Wij kijken uit naar jullie volgende verhaal!
Grrroeten van Femie -
13 Mei 2014 - 21:05
Corita:
Wat een spannende ( zeker ook voor de ouders) maar ook mooie tochten maken jullie toch. En ik vind de foto's heel mooi en veelzeggend hoor, 'on top of the world". Nu naar beneden, naar de warmte en een heel ander klimaat. Benieuwd hoe dat jullie gaat bevallen. Veel plezier samen.
groetjes van Corita -
13 Mei 2014 - 22:19
Peetjos:
Beste,
Wat moet je hier op zeggen.
Dit moet zo ongelooflijk mooi zijn geweest.
Genieten en pas goed op elkaar.
Groet peetjos -
16 Mei 2014 - 10:56
Elze:
Lieve Lars en Timo,
Schitterend zijn de foto's die jullie hebben gemaakt van de klimtocht, maar nog indringender vind ik het verhaal dat je hier opgeschreven hebt; dank je wel Timo. Geweldig, wat voor spectaculairs jullie allemaal beleven en wat voor inspanningen jullie kunnen leveren; knap hoor. Gelukkig waren jullie zo verstandig om een dag rust te houden, even wat bijtanken, voordat jullie de tocht naar de jungle zijn begonnen. We zijn erg benieuwd naar wat jullie daar weer zullen meemaken en zien. Veel plezier!!
liefs uit Zwolle -
22 Mei 2014 - 22:20
Jans:
wat kan je na zo'n verhaal nog zeggen?!?
geweldig!!!
wel mega zwaar....wordt al moe als ik het lees, haha!
blijven genieten mannen!!
kus -
23 Mei 2014 - 22:06
Opa Steven:
Wat een spannend verhaal. Hebben jullie wel eens naar een spannende film gekeken, waarin je helemaal opgaat? Al lezend werd ik duizelig van de afgronden, misselijk van de spanningen en blij van de prachtige zonsopgang.
Groetjes van ons beiden uit Dalfsen. -
25 Mei 2014 - 14:15
Oma Zutphen:
Wat moet ik hier nu op reageren, daar is dit verhaal over je laatste tocht te mooi voor. Ik vind het heel fijn zo een beetje met jullie mee te leven in het meest veelbewogen jaar dat jullie ooit gehad hebben denk ik. Tot over ruim een maand alweer. Kennelijk wacht jullie nog veel boeiends. Houd het goed vol! Oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
